En toen was het krijsen - natuurlijk gaat zo'n kind krijsen. Das toch logisch?
Niet voor iedereen blijkbaar dus. Tenminste niet hier in China. Wat is het geval?
De Kleine en Arme Papa waren weer eens leuk op stap. Met de 'meno' (metro) - Kleine zit in een meno-pauze momenteel - en een stukje wandelen, kwamen we bij het winkelcentrum. Daar zit een grote speelgoedwinkel.
En speelgoedwinkel is in een land als China dikke pret. Kinderen mogen hier alles. In de speelgoedwinkel zijn dus altijd wel wat loopkarretjes, muziekinstrumenten en ander speelgoed waar je lekker mee mag spelen. Deze keer ook weer. De belangstelling voor de aan-elkaar-klikbare-voertuigjes was legio. Wel twaalf graaiende handjes en tig begerige oogjes tegelijk. Feest!
Natuurlijk wilde het jongetje van zeker 5 per se dat ene stukje hebben wat net een ander kindje had. Gelukkig stond zijn vader erbij. Toen hij het gebler van zoonlief gewaar werd, keek hij op van zijn telefoon. En graaide doodleuk wel tien voertuig-stukjes weg pal voor de ogen van een ander kindje dat ook wel heel graag even had willen spelen.
Vervolgens zegt moeder: we moeten gaan. Pak hem gewoon op.
Dus wat doet pa. Zonder omhaal, zonder niks, pakt hij zoonlief op.
Lekker slim hoor. Eerst je kind een berg speelgoed geven en dan je kind meenemen.
Kleine is nog geen 2. Als we weg moeten, dan zegt Arme Papa tegen haar: schat, nu is het tijd om te gaan. Zeg maar dag tegen de autootjes! En dan zwaait ze en gaat ze braaf mee.
Zouden die andere ouders dat ooit bij hun zoontje geprobeerd hebben...? Het zag eruit van niet.
Ik heb na aflooop nog in mijn arm geknepen, maar het was echt allemaal echt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten