Voorbeeld Van Slechte Ouders

En toen was het krijsen - natuurlijk gaat zo'n kind krijsen. Das toch logisch?

Niet voor iedereen blijkbaar dus. Tenminste niet hier in China. Wat is het geval?

De Kleine en Arme Papa waren weer eens leuk op stap. Met de 'meno' (metro) - Kleine zit in een meno-pauze momenteel - en een stukje wandelen, kwamen we bij het winkelcentrum. Daar zit een grote speelgoedwinkel.

En speelgoedwinkel is in een land als China dikke pret. Kinderen mogen hier alles. In de speelgoedwinkel zijn dus altijd wel wat loopkarretjes, muziekinstrumenten en ander speelgoed waar je lekker mee mag spelen. Deze keer ook weer. De belangstelling voor de aan-elkaar-klikbare-voertuigjes was legio. Wel twaalf graaiende handjes en tig begerige oogjes tegelijk. Feest!

Natuurlijk wilde het jongetje van zeker 5 per se dat ene stukje hebben wat net een ander kindje had. Gelukkig stond zijn vader erbij. Toen hij het gebler van zoonlief gewaar werd, keek hij op van zijn telefoon. En graaide doodleuk wel tien voertuig-stukjes weg pal voor de ogen van een ander kindje dat ook wel heel graag even had willen spelen.

Vervolgens zegt moeder: we moeten gaan. Pak hem gewoon op.

Dus wat doet pa. Zonder omhaal, zonder niks, pakt hij zoonlief op.

Lekker slim hoor. Eerst je kind een berg speelgoed geven en dan je kind meenemen.

Kleine is nog geen 2. Als we weg moeten, dan zegt Arme Papa tegen haar: schat, nu is het tijd om te gaan. Zeg maar dag tegen de autootjes! En dan zwaait ze en gaat ze braaf mee.

Zouden die andere ouders dat ooit bij hun zoontje geprobeerd hebben...? Het zag eruit van niet.

Ik heb na aflooop nog in mijn arm geknepen, maar het was echt allemaal echt.

Waarom Arme Papa zo'n ondankbare lul is (Gastblogje van Schoonma)

Beste Arme Papa, alle mannen die ik ken zijn klootzakken, maar jij spant toch wel de kroon. Geen knip voor de neus ben je waard. Omdat ik zelf zo aardig ben, leg ik het je nog 1x vriendelijk uit.


Ten eerste: respect. Dat heb jij niet. Jij hebt alleen een grote mond. Of ik je nu tot wanhoop drijf of niet, jij hoort niet te schreeuwen. Niet tegen oude mensen in het algemeen, en zeker niet tegen Mij in het Bijzonder.

Hoewel ik zowat elke dag op jouw dochter pas en ik zelf ook best weet dat ik zo kippig ben als Molletje, heb ik het volste recht om met jouw kleine in de wandelwagen voor mij, de meest chaotische kruispunten te trotseren. Inderdaad ja: OOK in een land waarin omhooggevallen Chinezen in overmaatse PC Hoofd tractors denken dat ze nooit hoeven te stoppen voor alles wat kleiner is dan zijzelf.

En als jouw kleine toch wat overkomt, is het uiteraard niet mijn schuld, maar die van jou. De ijzeren schoonma-logica daarachter verzin ik tegen die tijd wel, desnoods ter plekke. Of ik zorg dat ik zo hard huil dat jij mij moet troosten - iets wat ik voor jou nooit zou doen. Nu ja, misschien toch, maar dan alsof. Ster-actrice dat ik ben - tegenover jou althans. Mijn eigen dochter heb ik altijd verboden om actrice te worden.

Ze is daar zelf overigens doodongelukkig van. Maar dat ontken ik gewoon en zeg tegen haar dat het allemaal aan haarzelf ligt. Beproefde tactiek. Werkt altijd. Briljant, al zeg ik het zelf.

Arme Papa, jij bent een man. Mannen weten niks van baby's. Jij denkt wel dat je heel goed bent, met je voorlezen, je naar bed breng producedure, je lange wandelingen ter bevordering van de levenservaring van de kleine, je nieuwe en super-doordachte, super-verantwoorde speelgoed, etc etc etc etc etc etc... maar zeg nou zelf. Het enige dat een kind nodig heeft, is eten, slapen en dat het niet huilt. DE REST IS TOTAAL ONBELANGRIJK. Gaat vanzelf. Hoef je als ouder - en ZEKER als vader - niks aan te doen.

Wanneer een kind slaapt, dat mag het zelf bepalen, om huilen te voorkomen. Eten moet gezond zijn en daarin ben ik onfeilbaar dus je hoeft niet te denken dat een schone pan voor gezond eten belangrijk is ofzo. Gewoon een beetje koud water, effe vegen met de hand, goed zat. En vooral geen afwasmiddel! Dat is vergif!

Ja ik weet dat er af en toe een kakkerlak in de keuken, de kamer en de badkamer rondkruipt. Geen idee hoe dat komt hoor. Niet doordat ik de rijst en de meel en talloze andere dingen heb omgetieft in de keukenkasten hoor. Ook niet doordat ik en mijn dochter altijd van alles schillen boven de vuilnisbak waarbij de helft ernaast belandt en nooit wordt opgeruimd (niet door mij althans).

Vegen is ook totaal onbelangrijk. De kleine kan best door het stof kruipen. Maakt niks uit want dankzij de fijne Pekingse lucht zijn haar longetjes toch al niet meer te redden. Het raam doe ik ook alleen dicht omdat dat van jou zo nodig moet, tijdens smog. Maar anders. Lief van mij he. Jah, zo ben ik nu eenmaal.

China het beste land wat er bestaat. Er is geen land waar het leven beter is. ZEKER Nederland niet. Jij, Nederlander, bent maar een arme sloeber. Je komt naar China voor een baan, je hebt geen auto en je hebt geen huis. Armoedzaaier dat je d'r bent! Jij mag van geluk spreken dat mijn dochter - die zelf nauwelijks werkt - je nog wil!

Jazeker, ARM. Dat ben je. Ik maak me ernstig zorgen over jullie financiele situatie. Geen huis, geen auto... en zoals jij geld uitgeeft gaan die er ook nooit komen. Zal ik eens een goede bezuinigingstip geven? Laat de kraan druppen! Je hebt zo een emmer vol en je spaart minstens 10 eurocent per maand uit!

Oh, en vergeet niet: de nieuwe maand is begonnen, ik krijg nog mijn maandelijkse 150 euro van je.

Nou, dit was het. Ik hoop dat iedereen op je blog nu snapt dat ik geweldig ben, als persoon, als vrouw en als moeder. En dat jij in je handjes mag knijpen met zo'n geweldige schoonmoeder als ik!

De Yoghurt (Papa's Ochtend Deel III)

Met een beetje geluk heb ik de tafel al gedekt vlak voordat ze wakker werd. Op mindere dagen moet ik nog zien dat er wat op tafel belandt zonder dat de kleine afgeleid of - erger nog - lastig wordt van al dat prachtige speelgoed in huis.

Gelukkig helpt ze ook graag. Terwijl ik de afwas van de vorige avond uitsorteer op schoon en 'schoonma-schoon' (lees: nog VIES), hangt de kleine aan mijn been. Ze laat alleen los als ze wordt opgepakt ("nee schat, papa is even bezig"), of als ze ook wat naar de tafel mag brengen.

Chinese kinderen van nog geen 2 hoeven geen donder te doen, maar deze papa leidt zijn kleine schaamteloos op tot hulpje in huis. Dus brengt ze zelf haar eigen plastic slabbetje naar haar eetstoel. En terwijl papa zijn best doet om in 2 handen een beker vol bestek, een bord, een kinderbord, een rasp en een schoteltje zonder ongelukken in 1 keer over te brengen, draagt de kleine de banaan. Ze is met haar 81 cm misschien aan de kleine kant, gelukkig is dat net genoeg om bij de Chinese tafel te kunnen.

Mijn broer zei al, als klein Chineesje van toch al niet zo lange ouders wordt ze zelf vast ook niet groot. So what: klein maar fijn. En schattig.

Het is hier behelpen met brood en pindakaas. Het brood staat in de supermarkt dicht bij de zompige cakejes en Calve bestaat hier niet. Misschien dat de kleine daarom wat achterblijft qua groei.

Behalve boterham met pindakaas is er nog een alternatief voor 't ontbijt: yoghurt. Het leuke van China is dat ze alles aan je deur komen brengen. Bijvoorbeeld dagverse ochtend. Elk dag zet de yoghurt-Chinees, als iedereen nog slaapt, trouw 1 flesje verse yoghurt voor onze deur. (En neemt het vuile flesje van de dag ervoor weer mee terug.)

Nu is ook deze yoghurt opgeleukt met een schepje suiker, en de kleine krijgt er ook nog lekkere appel (vandaar de rasp) en banaan doorheen.

Helaas vindt de vrouw yoghurt veel te koud en bovendien ook algemeen ongeschikt als ontbijt. Vraag me niet waarom, maar het schijnt te maken te hebben met de yinyang ofzo. Op zulke momenten vergeet de vrouw altijd spontaan dat de kleine maar half Chinees is en voor de andere helft is voortgebracht uit een cultuur waarin hele volksstammen ontbijten met al-dan-niet-koude melkproducten.

En laten we wel wezen, papa is met yoghurt begonnen omdat de kleine haar melk ging weigeren en Chinezen alles wel prima vinden van wat hun kleine doet of weigert. Als het aan vrouwlief lag krijgt de kleine behalve geen vlees en geen vis ook al geen zuivel meer. (Goh, wat vreemd toch dat ze niet zo hard groeit!)

Voor de kleine is er niks lekkerder dan yoghurt. En ze weet ook precies waar die vandaan komt. Na twee hapjes boterham met pindakaas wijst ze naar de deur en roept: "Joh! Joh!".

Ja schat. Laat mama maar lekker slapen. Eten wij lekker samen de joh op. Hmmmmmm. Lekker.

Wordt vervolgd.

Het brein achter alles wat de kleine begeert

Verreweg het meeste speelgoed heeft ze van Arme Papa. Maar het - momenteel - allerleukste heeft ze van mama gekregen: het Winkelwagentje Met Boodschappen. Tenmiste dat denkt ze.

Nu is alles relatief en in China is niets wat het lijkt. Dus even voor de record, ook het Winkelwagentje heeft papa gekocht. Papa weet wat de kleine wil.

Mama en schoonma weten dat een stuk minder. Ze bedoelen het goed hoor. Maar kom op. De kleine was net een paar maanden of mama had een pop op de kop getikt met de prachtigste kambare haartjes en uit- en aantrekbare jurkjes - een soort nep-Barbie (het blijft China hier). Die staat nog steeds in de kast. Maar dat geeft niet: altijd handig om alvast een verjaardagscadeautje te hebben voor als de kleine 6 wordt.

Schoonma is een erg praktisch ingestelde vrouw dus die koopt alles op de groei. Kleertjes, schoentjes, en ook boekjes. De kleine heeft al moeite genoeg om haar aandacht bij Rupsje Nooitgenoeg te houden, laat staan dat ze 40 pagina's Peter Pan kan volgen. Maar ach, er staan ook plaatjes in.

Nu hopen dat schoonma kan onderscheiden wat daarop staat. Anders krijgen we straks dezelfde miskleun als met Koetje, die door schoonma maandenlang steevast 'Hond' werd genoemd. Tot overmaat van ramp klinken 'koe' in het Nederlands en 'hond' in het Chinees bijna identiek. Arme Kleine noemt daardoor hond en koe nog steeds hetzelfde.

Afijn, we dwalen af. De kleine is ondertussen vaste bezoeker van diverse supermarkten. Dus wat Sassa en Toto kunnen, kan de kleine ook: een winkel maken. Minutieus worden de plastic groenten en fruit uitgestald op de krukjes. Direct na het kopen kan het feestmaal beginnen. Het babyrek waar ze als baby niet onder wilde blijven liggen, dient nu als kraan. Want groente en fruit met eerst gewassen worden voor je het opeet. Koken doet de kleine nog niet, dus na het wassen gaat alles hup, zo het mondje in.

Koetje krijgt ook. Hondje ook. Beer ook. Kleine Beer ook. Dan volgen nog Panda, Nijntje, superklein Beertje (op straat van de vuilnisman gekregen), Duizendpoot, Eekhoorn, Schaapje en Girafje en zelfs trouwe bedgenoot Skippy. En als allerlaatste... is papa aan de beurt.

Het is even wachten maar dan heb je ook wat! Een heerlijke plastic tomaat uit het vuistje. En als die op is en je dan naar je werk moet, krijg je ook nog een volledig verzorgd lunchpakket, bestaande uit 1 plastic banaan en 1 plastic aardbei. Lekku-hurrr!

Mama krijgt dat allemaal niet. Papa wel. Zou ze toch door hebben dat papa het brein was achter het Winkelwagentje...?



De kleine is nu 1 jaar en bijna 10 maanden.

De Vis (Papa's ochtend deel II)

Als Lotus geen ik-wil-op-papa's-kussen-liggen-neigingen heeft, mag papa haar oppakken, knuffelen en naar de badkamer brengen. Natuurlijk mag Lotus zelf het licht aan knippen. Of Koetje doet dat. Of Duizendpoot. Of Eekhoorn. Of Skippy. Als iedereen weigert, doet papa het zelf.

In de badkamer hangt de Spiegel. Onder het motto Begin de dag met een lach kijken we daar altijd even in. Met een lach is je dag meteen een stuk vrolijker - vaak geen overbodige luxe. Meestal lacht ze zelf. Maar als het moet tovert papa een beestje te voorschijn dat zo in Lotus haar nekje gekropen komt. En als dat niet helpt, is er altijd nog de kieteldood. Lachen zal ze.

Dan is het tijd voor de Vis. Wij hebben een Vis. De Vis is ouder dan Lotus. We hadden eigenlijk 8 vissen, maar de eerste 5 waren na twee weken dood. De huidige Vis is de winnaar van de daarop volgende eliminatieronden.

Lotus zou liever een Hond hebben, of desnoods een Poes of een Konijn. Maar mama ziet dat niet zitten. Die haat beesten. Stiekem denk ik dat de dood van vis 1 tot en met 7 geen toeval was. Maar goed, bewijs dat maar eens.

De huidige Survivalvis is dus het enige beest dat Arme Papa tot zijn beschikking heeft om de kleine wat verantwoordelijkheid en empathie bij te brengen met betrekking tot mindere schepsels. Iets wat Chinezen over het algemeen veel te weinig hebben, maar daarover een andere keer.

Papa zet Lotus bovenop de speelgoeddoos, zodat ze op ooghoogte met de Vis komt. Dan pakt papa 1 korreltje visvoer uit het zakje dat langer meegaat dan de vis zelf.
"Hier," zeg ik. "Geef maar aan de Vis".

Knap hoe zo'n kind de motoriek heeft om dat minuscule korreltje in 1x te pincet-grepen, en het dan presteert om het naast de kom te dumpen. En mama maar verwonderd vragen waar die kakkerlakken toch steeds vandaan komen.

Als Lotus dan toch gescoord heeft, en we er samen nauwlettend op hebben toegezien dat de Vis ook daadwerkelijk gehapt heeft, kunnen we eindelijk zelf gaan eten.

wordt vervolgd...

De Schoonma-regel

Uitzondering is de regel, vooral bij de Schoonma-regel.

De wat?

De Schoonma-regel. Dat lees je goed: Huize Papa heeft een speciale Schoonma-regel. Die houdt in dat Schoonma per week maximaal 3 nachtjes mag blijven slapen.

Niks bijzonders? Toch wel. Arme Papa heeft hier keihard voor moeten vechten. Een in-home oma-annex-nanny is hier helaas heel gewoon.

Bij ons in het wijkje struikelt Arme Papa buiten over de oma's met kleinkinderen. Een doorsnee gezin bestaat in China in de praktijk uit 1 papa (die altijd werkt en zich in principe niet met kinderen onder de 6 bemoeit), 1 mama (die ook full time werkt) en minstens 1 oma. Desgewenst kan hierbij gebruik gemaakt worden van een mix van de oma van papa's zijde en die van mama's zijde. Maar 1 oma in huis is een must. Want papa en mama zijn veel te druk om zich met hun kroost te bemoeien, en oma's zwemmen in de vrije tijd. Zonder kleinkinderen gaan ze toch maar hangen op straat en in de Ikea.

Arme Papa zit dus opgescheept met Schoonma. Helaas is uit ervaring gebleken dat Schoonma en Arme Papa niet compatible zijn. Hen bij elkaar in 1 huis zetten is geen goed idee. Je zet Donald Trump ook niet met een Mexicaan samen in 1 (wit) huis.

Maar ja. Dan moet Vrouwlief dus minstens 2 doordeweekse dagen op de Kleine passen. Dat valt niet mee als je zelf zo'n mama's kindje bent dat gewend is dat mama alles voor je regelt en je zelf geen donder hoeft te doen.

Dus vorige week moest er verhuisd worden in het weekend - een verhuizing die niet doorging. Twee weken daarvoor was Vrouwlief veeeel te moe. En vandaag realiseert Vrouwlief zich dat ze echt veel te druk is. Schoonma moet morgen echt komen hoor, chat ze naar Arme Papa.

Nu heeft Vrouwlief inderdaad een examen binnenkort. Toch heeft ze ondanks de drukte nog wel tijd om zich met haar telefoon bezig te houden. En om (afgelopen vrijdag) tot 15:00 uur thuis niet te studeren terwijl Schoonma zich met de Kleine bezighoudt, en om (dit weekend) twee voorstellingen te bezoeken (waarvan 1 met mij, op vrijdagavond).

"Hoezo dan?" chat deze klootzak nijdig terug. "Als Schoonma morgen komt, moet ze wel vrijdag terug hoor. En naar die voorstellingen zou ik dan ook maar niet gaan, want je hebt het immers veel te druk."

Dat is een ijzeren logica waar zelfs Vrouwlief niet tegenop kan. Deze ronde wint Papa.

Voorlopig althans. De dag is pas halverwege. En met Vrouwlief weet je nooit.

Lotus wordt wakker (Papa's ochtend deel I)

"Papa... papa!"

Papa roept ze. Terwijl ze heel goed ziet dat papa nog net zo hard slaapt als mama - en mama ligt dichterbij. Toch is papa de lul. Ze weet precies wie ze moet hebben.

Zeven uur is veel te vroeg voor een kind van nog geen 2, dat pas na 9 uur 's avonds gaat slapen, vindt papa. Maar ja, daar kan papa helaas niks aan doen. Want papa komt pas na 8 uur thuis van zijn werk en voor kinderbedtijd bestaat blijkbaar geen vertaling in het Chinees.

"Papa! Papa!"
Jahaa. Papa komt eraan. "Luister lieve schat. Papa gaat eerst even naar de wc en dan komt hij luiertje kijken en kleertjes aandoen. Goed?"
"Ja" zegt ze braaf. Gelukkig. 1-0 voor papa. Papa rukt zo onopvallend mogelijk z'n telefoon en z'n tablet van de lader en verdwijnt uit het zicht. Op de wc heeft hij net een halve minuut om stiekem zijn social game op zijn tablet te openen en de meest noodzakelijke handelingen te verrichten (zowel in het spel als op de pot). (Tsja, beroepsdeformatie, rechtvaardigt papa zijn pedagogisch onverantwoorde actie - papa werkt nu eenmaal in de gaming.)

"Kiekeboe! Daar ben ik weer!" Papa raapt Koetje, Skippy en het hoofdkussen van de grond. Oeps. Zou ze weten dat papa haar heeft laten wachten voor een spelletje? Je weet nooit met die kids.

Koetje en Skippy mogen mee opstaan vandaag. De bofkonten.

Nu kan papa aan zijn werk beginnen - te vroeg want het is echt nog geen half acht (de normale opsta-tijd). Pyjamaatje uit. Luiertje uit. Gelukkig niet gepoept. Vers luiertje aan. Zorgvuldig door papa uitgezochte kleertjes erbij pakken. Dametje wil niet stil zitten want hangen en lummelen op bed, papa's kussen en mama is veel leuker dan aangekleed worden. Dan maar springend en hupsend aankleden onder het geslaak van 'stilzitten... S T I L  zitten!'

Op zulke momenten slaat bij de kleine opeens de Oost-Aziatische doofheid toe. Heel apart.

Mama slaapt overigens gewoon verder. Die wordt alleen wakker wanneer het echt, echt niet anders kan. Maar nu is papa er nog, dus waarom zou je een vin verroeren?

Afijn, een eeuwigheid later is mevrouwtje eindelijk aangekleed en uitgesprongen. Het ochtendritueel kan verder.

wordt vervolgd.